Cube ukazuje nasze życie, Cube odkrywa prawdziwą ludzką naturę, na zewnątrz jest tylko bezmiar ludzkiej głupoty i tak dalej...

Można pomyśleć, że to całkiem głębokie, słusznie, ale dobre kino nie polega na tym, że pochłoniemy rzucony nam ochłap i będziemy piać zachwytu nad wnioskami wykreowanymi w naszym umyśle. Dobre kino to nie tylko jakiś pomysł, ale również aktorzy, dialogi, sceneria i przede wszystkim spójność oraz sens. A jaki sens ma Cube? Cóż, żadnego, za miliardy dolarów zbudowano gigantyczną kostkę rubika i wrzucono tam parę osób by popatrzeć jak w coś wpadają lub sami się zarzynają. Osoba która nie jest matematycznym geniuszem nie ma nawet iluzji, że może się wydostać, więc zasadniczo może wejść gdziekolwiek i dać się pochlastać by było szybciej, albo położyć się na podłodze i czekać aż zdechnie z pragnienia. Oczywiście nie dotyczy to głównych bohaterów więc do czasu spotkania w jednym pokoju mogą się poruszać bez żadnych problemów, tak samo pod koniec filmu porzucony Quentin jest w stanie odnaleźć i dogonić innych.

Po co to wszystko? Nie wiadomo, pewnie nawet ludzie tworzący ten film nie mieli pojęcia, nie wnikaj. Albo jeszcze lepiej, zacznij myśleć i zachwyć się nad efektem swojej pracy, tylko to daje filmowi jakiś sens.